توضیحات :
مقاله اسلام و دموکراسی از نگاه برنارد لوئیس در 25 صفحه در قالب Word قابل ویرایش.
بخشی از متن :
اسلام و دموکراسی از نگاه برنارد لوئیس
مقاله "اسلام و لیبرال دموکراسی" برنارد لوئیس، اگر چه سالها پیش نوشته
شده است، اما حاوی نکاتی قابل تأمل در رابطه با این مسأله مورد مناقشه است.
ممکن است بسیاری با نقطه نظرات وی موافقت چندانی نداشته باشند، اما باید
اعتراف نمود که برنارد لوئیس بر نقاط حساسی در فرهنگ سیاسی مسلمانان انگشت
نهاده است (همچون آزدی و عدالت، شهر و شهروندی و غیره).
اسلام و لیبرال- دموکراسی ، مروری تاریخی
برنارد لوئیس،
مجله دموکراسی، شماره 7. 2 (1996)
در یک گفتگوی مختصر درباره مسائلی مهم، به راحتی می شود بوسیله کاربرد و یا تفسیر غلط کلمات کسی گمراه شد. بنابراین ابتدا باید بگویم که منظورم از "اسلام" و "دموکراسی لیبرال" چیست.
این روزها دموکراسی کلمه ای است که بسیار مورد استفاده و یا سوء استفاده قرار می گیرد.
این کلمه معانی بسیاری دارد و در مکانهای عجیبی ظهور کرده است- اسپانیای
جنرال فرانکو، یونان کلونلها، پاکستان جنرالها، اروپای شرقی کمیسرها-
معمولاً همراه با پیشوندی کیفی از قبیل "هدایت شده"، "بنیادی"، "سازمانی"،
"مردمی" و ازآن قبیل که معنای کلمه را رقیق، گمراه و حتی وارونه می سازد.
تعریفی دیگر از دموکراسی توسط کسانی پشتیبانی می شود که مدعی اند اسلام خود تنها دموکراسی واقعی است. این ادعا کاملاً مطابق با واقع است اگر کسی معنای دموکراسی را مطابق فرض طرفداران این تعریف بپذیرید.
بدلیل آن که این تعریف مطابق با تعریفی که من از دموکراسی در این مبحث
مبنا قرار داده ام نیست، آن را به جهت بی ارتباط بودن با هدف حاضر کنار می
گذارم.
نوع دموکراسی که من از آن سخن می گویم هیچ یک از اینها نیست.
عجالتاً منظورم از دموکراسی لیبرال روش معمول انتخاب یا برکناری دولتها
است که در انگلیس تکامل یافت و سپس میان ملتهای انگلیسی زبان و دیگران
گسترش یافت.
در سال 1945، فاتحان جنگ جهانی دوم، دموکراسی پارلمانی را بر سه قدرت مهم محور تحمیل کردند.
این دموکراسی در تمام آنها- شاید در یکی از آنها کج دار و مریز- دوام
یافت. هنوز در هیچ کدام از آنها این دموکراسی به بحران واقعاً عمده ای
برنخورده است. در میان متحدان، بریتانیا و فرانسه مدل دموکراسی مختص خویش را، با موفقیت متفاوت در زمان عقب نشینی از امپراطوری پس از جنگ به مستعمره های پیشین خویش انتقال دادند.
شاید بهترین روش تجربی برای تشخیص وجود آن نوع دموکراسی ای که منظور من
است تقریر هانتینگتون باشد که زمانی می توانید کشوری را دموکراتیک بنامید
که در آن، دولت در دو دوره متوالی به صورت صلح آمیز از طریق انتخابات آزاد
تغییر کرده باشد. با انحصار به دو انتخابات، هانتینتون رژیم هایی که مطابق
نظر آگاهان از روش "یک فرد، یک رأی، یک بار" پیروی می کنند را از رده خارج
می کند. بنابراین من دموکراسی را به این معنا می دانم که حاکمان کشوری از
طریق انتخابات تغییر کنند؛ در مقابل کشوری که انتخابات به وسیله حاکمان
تغییر کند.
آمریکایی ها مایلند دموکراسی و پادشاهی را دو کلمه متقابل بدانند. اما
در اروپا اتفاقاً دموکراسی در پادشاهی های مشروطه بهتر از جمهوری ها است.
بسیار سودمند است که فهرستی از آن دسته کشورهای اروپایی تهیه شود که در
آنها دموکرسی پیوسته و بی وقفه در دوره ای دراز مدت رشد یافته است و از هر
منظری می توان گفت که در آینده قابل پیش بینی نیز ادامه خواهد یافت. فهرست
این کشورها کوتاه است و تمام آنها به جز یکی پادشاهی است. سوئد، تنها
استثنا مانند ایالات متحده است از این جهت که موردی ویژه به دلایل شرایطی
ویژه است. در جمهوری فرانسه که از طریق انقلاب بیش از دو قرن پیش شکل گرفت
حرکت دموکراسی با وقفه ها، عقبگردها و انحرافاتی همراه بوده است. این رکورد
در اکثر جمهوری های دیگر اروپا و به همان علت در باقی دنیا به صورت غیر
قابل مقایسه ای بدتر است.
در تمام اینها، ممکن است درسهایی برای خاورمیانه باشد که هنوز در آن
اصول حکومت موروثی به شدت قدرتمند است. عربستان سعودی به عنوان خالص ترین
عرب و مسلمان کشورهای خاورمیانه نام و هویت خویش را از سلسله بنیانگزار و
حاکم خویش دارد. امپراطوری عثمانی به عنوان موخرترین و طولانی ترین
امپراطوری اسلامی نیز چنین بود. حتی رهبران انقلابی تندروی مانند حافظ اسد
در سوریه و صدام حسین در عراق تلاش می کنند جانشینی فرزندان خویش را بیمه
نمایند. در یک فرهنگ سیاسی ای که رشته مشروعیت سلسله ای قدرت بسیار دارد،
احتمالاً دموکراسی در آنجا که با آن فرهنگ همراه است سهل الوصول تر باشد تا
آنجا که مقابل آن است.
در رابطه با واژه دیگرمان"اسلام" چطور؟ این واژه نیز دارای معانی
فراوانی است. اسلام در یک معنا حاکی از یک دین (نظامی از اندیشه، عبادات،
عقاید، ارزشها و ایده ها) است که به خانواده ادیان یکتاپرستی و اهل الکتاب
تعلق دارد که شامل یهودیت و مسیحیت نیز می شود. به معنای دیگر، اسلام یعنی
تمام تمدنی که تحت حمایت آن دین رشد یافته است: چیزی شبیه آنچه از واژه
مشترک پیشین "مسیحیت" (Christianity) مستفاد می شود.
در غرب هرگاه ما از هنر مسیحی صحبت می کنیم منظورمان هنر متعهد و دینی
است. اما هرگاه از هنر اسلامی سخن می گوییم منظور هر هنری است که توسط
مسلمانان یا حتی غیر مسلمانان در داخل تمدن مسلمانان تولید شده است. به
واقع هنوز می توان از نجوم اسلامی و شیمی اسلامی و ریاضیات اسلامی سخن گفت،
به معنی نجوم، شیمی و ریاضیاتی که تحت حمایت تمدن اسلامی رشد یافت. هیچ
معادلی برای نجوم یا شیمی و یا ریاضیات مسیحی وجود ندارد. هرکدام از این
واژه ها، اسلام به معنای یک مذهب و اسلام به معنای یک تمدن خود موضوع
تفاسیر بیشمار است. اگر از اسلام به عنوان یک پدیده تاریخی سخن بگوییم، از
جامعه ای سخن به میان می آوریم که اکنون بیش از یک ملیارد جمعیت دارد که
اکثر آنان در طول منحنی وسیعی به وسعت ده هزار مایل از مراکش تا میندانائو
گسترده اند و صاحب چهارده قرن تاریخ است و شاخص تعریف بیش از پنجاه و سه
کشور است که در حال حاضر عضو سازمان کنفرانس اسلامی(OIP) می
باشند. به دلایل روشن، بسیار دشوار است (گر چه غیر ممکن نیست) که حکمی عام و
قابل قبول درباره واقعیتی به این عمر، حجم و پیچیدگی صادر نمود.
حتی اگر خود را به اسلام به عنوان دین محدود کنیم باید شاخص های مهمی را
لحاظ نماییم. ابتدا آن چیزی است که مسلمانان خود آن را اسلام اصلی و ناب
قرآن و حدیث (گفتار و کردار پیامبر) می خوانند، پیش از آلوده شدن به
انحرافات نسل های بعدی. دوم اسلام فقهاست که حاصل ساختار پیشرفته عقلانی
فقه و کلام اسلام کلاسیک است. در دوران اخیر، اسلامی نو وجود دارد که متعلق
به اصولگرایانی است که افکار آنها با قرآن و حدیث و عقاید کلاسیک این مذهب
سنخیتی ندارد.
مشخصاً این آخرین قرائت از اسلام با دموکراسی لیبرال ناسازگار است، چه
بسا که اصولگرایان خود اولین کسانی خواهند بود که بگویند آنها لیبرال
دموکراسی را به عنوان شکلی فاسد و فساد انگیز از حکومت خوار می شمارند. این
عده در بهترین حالت حاضرند آن را چون جاده ای برای قدرت ببینند، اما جاده
ای یک طرفه.
و...
فهرست مطالب :
اسلام و دموکراسی از نگاه برنارد لوئیس
اسلام و لیبرال- دموکراسی ، مروری تاریخی
تاریخ و سنت
طبقه بندی ابتدایی رژیمها
مسلمانان خارج از خاور میانه
دین و دولت
نگاه خصمانه و توهین آمیز غرب نسبت به اسلام
نتیجه گیری:
فهرست منابع:
